Художественный перевод голландский-английский. Отрывок из романа.

De uitvreter

Behalve den man, die de Sarphatistraat de mooiste plek van Europa vond, heb ik nooit een wonderlijker kerel gekend dan den uitvreter.
Den uitvreter, dien je in je bed vondt liggen met zijn vuile schoenen, als je 's avonds laat thuis kwam. Den uitvreter, die je sigaren oprookte, en van je tabak stopte en je steenkolen verstookte en je kasten nakeek en geld van je leende en je schoenen op-droeg en een jas van je aantrok als-i in den regen naar huis moest. Den uitvreter, die altijd wat liet halen op den naam van een ander; die als een vorst jenever zat te drinken op 't terras van ‘Hollandais’ voor de centen van de lui; die parapluies leende en nooit terugbracht; die een barst stookte in de tweede hands kachel van Bavink; die dubbele boorden droeg van zijn broer en de boeken uitleende van Appi, en buitenlandsche reizen maakte als-i z'n ouwe heer weer had afgezet, en pakken droeg, die hij nooit betaalde.

Z'n naam was Japi. Z'n achternaam heb ik nooit geweten. Bavink kwam met hem aanzetten toen-i uit Veere terugkwam.
Een heelen zomer had Bavink in Zeeland geschilderd. In Veere had-i Japi voor 't eerst gezien. Japi zat daar maar. Bavink had al enkele malen gedacht: wat is dat toch voor een kerel? Niemand wist 't, altijd vond je hem ergens aan den waterkant. Daar zat hij maar, uren achtereen, onbewegelijk. Om twaalf uur en om zes uur ging i voor een uurtje naar binnen om te eten; de rest van den dag zat i. Dat duurde een week of drie; toen zag Bavink hem niet meer.

The Freeloader

Except of the man, who believed the Sarphati street in Amsterdam was the most beautiful place in Europe, I have never met anyone more fascinating than the Freeloader.
The Freeloader, whom you found lying in your bed with his dirty shoes on when you came home late. The Freeloader, who smoked all your cigars, and used your tobacco, and burned your charcoal, and checked all your cupboards, and borrowed money from you, and wore your shoes, and put on your coat when he had to go home while it was raining. The Freeloader, who always ordered on somebody else’s name, who was drinking jenever like a royalty on the terrace of the ‘Hollandais’ on somebody else’s expense, who borrowed umbrellas and never returned them back, who heated Bavink’s second-hand stove until it cracked, who wore his brother’s double collars and borrowed books from Appi, and travelled abroad whenever he swindled his old man, and wore suits, which he never paid for.

His name was Japi. I never knew his last name. Bavink brought him along, when he came back from Veere.
That summer Bavink had been painting in Veere, where he saw Japi for the first time. Japi was just sitting there. Bavink wondered once or twice: what kind of guy is he? Nobody knew. He was always sitting somewhere by the water, for hours, without moving. At noon and at six we went inside for an hour to eat. The rest of the day he was just sitting. This lasted about three weeks, then Bavink did not see him anymore.